Warto zaznaczyć, że pojęcie interesu prawnego należy traktować zawsze w kategoriach obiektywnych. Istnieje on zatem w sytuacji, gdy można powołać się na przepis, z którego da się wywieść określone prawa bądź obowiązki.
Z dokonanej wyżej analizy jednoznacznie wynika zatem, że nie ma legitymacji do występowania w charakterze strony osoba, która wywodzi swój interes prawny z okoliczności czy zdarzeń przewidywanych do osiągnięcia dopiero w przyszłości (Wyrok NSA z dnia 16 lutego 2010 r. I OSK 574/09).
Najogólniej mówiąc, jednostka ma zatem interes prawny, jeżeli istnieje obiektywne powiązanie pomiędzy przedmiotem postępowania a sytuacją prawną danej jednostki. Przy czym powiązanie to musi być rzeczywiste i czynić daną osobę zainteresowaną danym postępowaniem administracyjnym, a w konsekwencji czynić ją uprawnioną do udziału w postępowaniu (w charakterze strony).
Stwierdzenie interesu prawnego sprowadza się zatem do ustalenia związku pomiędzy sytuacją prawną danej osoby (podmiotu prawa) a normą materialnego prawa administracyjnego.
Interes prawny danego podmiotu oznacza wskazanie przepisu prawa materialnego, na podstawie którego można domagać się podjęcia czynności organu administracyjnego w celu zaspokojenia konkretnej potrzeby. Przy czym od interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny. Interes faktyczny polega na tym, że jednostka jest bezpośrednio zainteresowana rozstrzygnięciem danej sprawy administracyjnej,jednak nie ma możliwości wskazania przepisu prawa, który byłby podstawą dochodzonego roszczenia a zatem uprawniałby daną osobę do żądania podjęcia określonych czynności przez organ administracji publicznej.
Podsumowując, posiadanie przez daną osobę (dany podmiot) statusu strony nigdy nie zależy od subiektywnej oceny. Okoliczności danej sprawy muszą bowiem w nie budzący wątpliwości sposób wskazywać na przesłanki z art. 28 kpa (w tym tonie także Wyrok NSA z 9.2.2010 r. I OSK 1035/09).
Należy ponadto podkreślić, że nie można mówić o naruszeniu interesu prawnego w sytuacji jedynie subiektywnego przekonania danej osoby o tym, że stan faktyczny jest dla niej niekorzystny, konieczne jest bowiem odwołanie się do przepisów prawa materialnego, które pozwolą na zakwalifikowanie interesu danego podmiotu jako interesu prawnego. Interes prawny określany jest zatem (przy rozstrzyganiu danej sprawy administracyjnej) jako kwalifikowany interes faktyczny (Wyrok WSA z dnia 28 maja 2010 r. II SA/Kr 105/10).
